Bazen çaresizim...Gözyaşlarımdan tutan yok!

Bir şey yaparsın yaparsın da sonra seni deli ederler. Çileden çıkarırlar. Ne yaptıysan birden yerle bir ederler. Ne kadar çabaladıysan, uğraştıysan... Anlamazlar , görmezden gelirler üstüne bir de afra tafra... Halden anlamak mı? Nerde? Boşa yaşanmışlık hissi var ya...Hah! İşte ondan... İnsanı hayattan soğuturlar, yaşama sevincini kırarlar...Neye tutunsan tam oldu derken koparırlar, olur biter... İşler yolunda gidiyor sanırsın, evet tam hesapladığım gibi... ama hesaba katmadıkların; hesaba katılacakları katmana izin vermeyenler .... Hey! O engeller! Sorgulayamazsın bile, olan olmuştur çünkü... İş işten çoktan geçmiştir...O zaman var ya işte onun adı: ÇARESİZLİK... Bal gibi ÇARESİZLİK... Sonra ne mi olur? Gözlerinden akan yaşlara hakim olamazsın çünkü artık yapabileceğin tek şey budur, yapılacaklar tükenmiştir...Tükenmek... Böyle birden yaşlanıverirsin, bir çöküş; omuzların seni taşıyamaz haldedir. Omuzların düşer geriye ne kaldığına bakarsın ama heyhat! Ne kalmış ki? Onu da götürmüşler...